Ήθελες τόσο πολύ ένα παιδί, ρε Μαρία… Ήθελες τόσο πολύ να ζήσεις…

Όχι, δεν ήσουν η γκόμενα που την τρέχανε ξωπίσω τ’ αρσενικά… Μα ευλογήθηκες να βρεις τον άνθρωπό σου. Ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς τόσο πολύ. Και μέσα σ’ εκείνη τη μεγάλη ευτυχία να πεις «τώρα θα ζήσω κι εγώ, όπως μ’ αρέσει».

Μα ήταν άδικη μαζί σου η ζωή, ρε Μαρία. Πολύ άδικη. Πρώτα με τη σκληρή δοκιμασία του ανθρώπου σου. Να τον βλέπεις να υποφέρει και να του δίνεις κουράγιο, να τρέχεις μαζί του στις θεραπείες, για να σε νιώθει πάντα δίπλα του, φύλακα άγγελό του.

Κι ύστερα η δική σου σειρά. Λες κι έτσι έπρεπε να γίνει. Λες κι όλα έπρεπε να έρθουν πάνω σε σένα, ρε Μαρία. Έσφιξες τα δόντια, το πάλαιψες. Μήνες ολόκληρους. Κι έγραψες στον τοίχο σου πριν από ένα μήνα: «Τελευταίο φάρμακο, τελευταία χημειοθεραπεία, τελευταία μέρα». Ήσουν τόσο χαρούμενη.

Και ξαφνικά η μετάσταση. Και ξαφνικά το τέλος.

«Σ’ αγαπώ καρδιά μου», έγραψε πριν από λίγες μέρες στον «τοίχο» σου, ο άνθρωπος που τόσο λάτρεψες….

Σ’ αγαπούμε κι εμείς, ρε Μαρία…Και κλαίμε που φεύγεις τόσο απρόσμενα και τόσο γρήγορα από κοντά μας. Μα είμαι σίγουρος πως εκεί που πας θα βρεις όσα σου στέρησε η ζωή σε τούτο τον κόσμο.

Καλό σου ταξίδι!