Μετά τον κ. Λιλλήκα, ένιωσε σήμερα την ανάγκη και ο Νικόλας Παπαδόπουλος να επαναλάβει την ανάγκη για “Νέα Στρατηγική”. Δεν ένιωσε όμως ούτε αυτή τη φορά την ανάγκη να μας εξηγήσει τι εννοεί ακριβώς όταν μιλά για τη “Νέα Στρατηγική”. Το άφησε πάλι στη στη φαντασία μας! Ως εκ τούτου η “Νέα Στρατηγική” που ευαγγελίζονται τα μικρά κόμματα, παραμένει ένα Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενο Αντικείμενο, ένα UFO όπως είναι αγγλιστί ο όρος.
Όσο για το παραμυθάκι “του καλού παιδιού” έχω πολλές φορές επιχειρηματολογήσει ότι η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη. Πως όσες φορές παίξαμε το σκληρό παιδί, τότε ήταν που υποστήκαμε τις χειρότερες ήττες.
Δεν είναι τυχαίο που οι 3 συμφωνίες υψηλού επιπέδου για το Κυπριακό, για λύση Ομοσπονδίας, υπογράφτηκαν από τρία “σκληρά παιδιά”: τους Μακάριο, Κυπριανού και Παπαδόπουλο. Θυμίζω ακόμη ότι η ανακήρυξη του ψευδοκράτους έγινε επί Σπύρου Κυπριανού και η αναβάθμιση του ψευδοκράτους με το εμπόριο μέσω της πράσινης γραμμής επί Τάσσου Παπαδόπουλου.
Με άλλα λόγια η ιστοριούλα για τα “καλά” και “σκληρά παιδιά” μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά λειτουργεί πολύ βολικά μέσα στο μυαλό πολλών εδώ στην Κύπρο που δεν ανησυχούν για το ότι η μισή μας πατρίδα εκτουρκίζεται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, αλλά αγχώνονται μέχρι θανάτου κάθε φορά που μπαίνουμε σε συνομιλίες για λύση του Κυπριακού.