Το άπειρο της βλακείας είναι αδιαμφισβήτητο, όπως είχε επισημάνει κάποτε ο Αϊνστάιν αλλά η επικινδυνότητά της ποικίλει. Σε αρκετές περιπτώσεις γίνεται θανατηφόρα. Είτε για τον βλάκα είτε για εκείνους που υφίστανται τις συνέπειες της βλακείας άλλων.
Σε εθνικό επίπεδο, η βλακεία είναι σίγουρα πηγή μεγάλων προβλημάτων και, κυρίως όταν παίρνει τη μορφή του φανατισμού, κατά κανόνα οδηγεί σε ήττες, που σε πολλές περιπτώσεις σέρνουν μαζί τους το θάνατο και τον αβάσταχτο πόνο. Όπως συμβαίνει τώρα, με τα θλιβερότατα γεγονότα στη γειτονική μας Γάζα. Ο Ισραήλ χτυπά αλύπητα έχοντας σκοτώσει μέχρι στιγμής πάνω από χίλιους ανθρώπους, ανάμεσά τους εκατοντάδες παιδιά και γυναίκες. Αιτιάται όμως τα χτυπήματα της Χαμάς. Της φανατικής οργάνωσης που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει ως κράτος και μ’ αυτά τα μυαλά πολεμά για τα δίκια των Παλαιστινίων.
Η Χαμάς έχει απορρίψει όλες τις πρωτοβουλίες από τρίτους για εκεχειρία και συνομιλίες. Έχει ξεπεράσει κάθε όριο παραλογισμού, παραβιάζοντας ακόμη και την εκεχειρία που η ίδια ανακοίνωσε! Πήρε στο λαιμό της τον αθώο τον κόσμο, που πληρώνει με αίμα κι αβάστακτο πόνο το φανατισμό και τη βλακεία των ηγετών μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης.
Θέλω να τονίσω με έμφαση ότι είμαι απόλυτα ενάντιος στη βία οποιασδήποτε μορφής και μισώ τον πόλεμο. Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ο Ισραήλ έχει δικαίωμα να σκοτώνει αθώο κόσμο, ούτε αν ονομάζει τις επιθέσεις του άμυνα ούτε αν πρόκειται για αντίποινα. Διότι αυτό που γίνεται στην Λωρίδα της Γάζας είναι φριχτό, ανήκουστο, ασύμμετρα παράλογο, πρόκειται για γενοκτονία.
Όμως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Ισραήλ δεν έχει καταδικαστεί από κανένα από τους ισχυρούς της γης για το θανατικό. Διότι πολύ απλά η Χαμάς τού παρέχει τα προσχήματα για να λέει στη διεθνή κοινότητα ότι απαντά στις επιθέσεις και ότι οι άμαχοι που σκοτώνονται χρησιμοποιούνται από την ακραία αυτή οργάνωση σαν ασπίδα.
Όταν έχεις απέναντί σου έναν αντίπαλο όπως είναι ο Ισραήλ, το αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ, που τυγχάνει επίσης της εύνοιας ή της ανοχής όλων των άλλων μεγάλων δυνάμεων (ΕΕ, Ρωσίας και Κίνας) δεν πολεμάς με αυτό τον τρόπο. Δεν παραδίδεις έτσι τα παιδιά σου, σαν πρόβατα για σφαγή. Διότι σκοτώνεις άδικα το λαό σου, τον κάνεις δυστυχισμένο, του αφαιρείς κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Ό,τι πέτυχαν οι Παλαιστίνιοι όλα αυτά τα χρόνια, δεν το πέτυχαν με τον πόλεμο, αλλά με ειρηνικές συνομιλίες. Ο ένοπλος αγώνας μπορεί να είχε κάποτε, στην αρχή, κάποιο νόημα: να δείξει στον Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο ότι οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να δεχτούν να ζουν ως υποτελείς σε ένα άλλο κράτος, που δημιουργήθηκε ξαφνικά μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο στη γη που αυτοί ζούσαν. Μπορεί να προκάλεσε την ανάγκη η διενθής κοινότητα να μεσολαβήσει για να λυθεί αυτό το πρόβλημα με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Όμως ως εκεί. Από ένα σημείο και μετά απλά κατέστησε τον Ισραήλ αστακό, με όπλα της πιο σύγχρονης τεχνολογίας και πολύ πιο ικανό να αντιμετωπίζει τους εχθρούς του.
Οι Παλαιστίνιοι αιτιώνται ότι ο Ισραήλ είναι προκλητικός απέναντί τους ακόμα και σε περιόδους ειρήνης. Ο Ισραήλ αντιτάσσει ότι δεν μπορεί να είναι ελαστικός απέναντί σε εκείνους που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι η εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ. Εμείς οι τρίτοι δεν βγαίνουμε εύκολα από μέσα. Η διεθνής κοινή γνώμη δεν μπορεί να κάνει το δικαστή και οι μεγάλες δυνάμεις είναι σίγουρα μεροληπτικές υπερ του Ισραήλ, πολύ περισσότερο που η Χαμάς, με τον φανατισμό της εξυπηρετεί τελικά πλήρως τα συμφέροντα του Ισραήλ, την ίδια στιγμή που αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται κάθε μέρα, θύματα του μίσους, της ασύμμετρης βίας κι οπωσδήποτε της θανατηφόρου βλακείας…