Δείτε τι μας έκαναν και σκεφτείτε τι μας περιμένει ακόμη…

12:38 PM | |

DIXOTOMISI SIMAIESΑν ξεκολλήσουμε λίγο το νου μας από τα επιμέρους, από αυτά που τραβάμε σήμερα και δούμε τη μεγάλη εικόνα, πραγματικά είναι για να αναρωτιέται κανείς: οι τόσοι και τόσοι κατακτητές που κάθισαν κατά καιρούς πάνω στο σβέρκο μας ρουφώντας μας το αίμα, αλήθεια πόσο χειρότεροι μπορεί να ήταν από τους δικούς μας, από τούτο το σινάφι που μας κυβερνά τα τελευταία 54 χρόνια;

Ξεκινήσαμε με ένα ατελέσφορο αγώνα. Κάλεσαν τις μανάδες να δώσουν τα παιδιά τους στον αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα. Νέα παλληκάρια με ιδανικά ανέβηκαν στην αγχόνη τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο κι άλλοι προτίμησαν τον ηρωικό θάνατο παρά την παράδοση. Πολεμήσαμε για ένα όραμα και πήραμε ένα πουκάμισο αδειανό, το είδωλο μιας Ελένης, όπως μας είχε από την αρχή προειδοποιήσει ο ποιητής. Η Ένωση δεν έγινε ποτέ αλλά … “Νενικήκαμεν”! Από τότε ξεκίνησε το δούλεμα.

Η δεκαετία του ’60. Η εποχή του φόβου, του άγχους, του αίματος, του πόνου… Στις υποβολιμαίες προκλήσεις ή πράξεις βίας Τουρκοκυπρίων εθνικιστών, το νόμιμο κράτος απάντησε με το … παρακράτος. Αντί να χειριστεί το ζήτημα με τη διπλωματία επέλεξε ή επέτρεψε την αντεκδίκηση. Ότι ήθελε δηλαδή η Τουρκία για να αποδείξει στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι οι δύο κοινότητες δεν μπορούσαν να ζήσουν μαζί κι άρα έπρεπε να πάρουν διαζύγιο. Έτσι έγινε η πρώτη διχοτόμηση, με τον εγκλεισμό των Τ/κ στους θύλακές τους.

Η δεκαετία του ’70… Η εποχή που κοντά στο φόβο και το άγχος, προστέθηκε η μέγιστη συμφορά που υπήρξε ποτέ στην ιστορία των Ελλήνων σε τούτο το νησί. Για πρώτη φορά εκδιωχθήκαμε από τη γη μας, από τα σπίτια μας και μπήκαν μέσα άλλοι. Με την προδοσία του πραξικοπήματος δώσαμε στην Τουρκία τις αφορμές και τα προσχήματα να καταλάβει τη μισή Κύπρο, σκορπώντας στο πέρασμά τη συμφορά και το θάνατο. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Εκεί έγινε το πρώτο δυνατό crash test στις αντοχές μας όταν μας ληστεύουν: Το μεγάλο πλιάτσικο στις αποθήκες της Κοινωνικής Μέριμνας λίγο μετά την εισβολή, εκεί που μαζευόταν η βοήθεια για τους εκτοπισμένους. Μάλιστα δεν έφτανε που λήστεψαν την βοήθεια για τους πρόσφυγες, στη συνέχεια έκαψαν κι από πάνω τις αποθήκες (έκαψαν δηλαδή ό,τι έμεινε) για να μην αποκαλυφθεί η κλοπή. Έτσι κατάλαβαν ότι μπορείς να κατακλέβεις αυτό το λαό, ακόμη και μέσα στη χειρότερη του συμφορά, χωρίς να παίρνει χαμπάρι ή να αντιδρά…

Η δεκαετία του ΄80… Η εποχή της κομματικής ταυτότητας. Των αβέρτα διορισμών μόνο ημετέρων. Η βασιλεία των ανίκανων ή αλλιώς ο καρκίνος της αναξιοκρατίας, ξεκινά να κατατρώει το το σώμα της Κύπρου. Στο Κυπριακό καμία ένδειξη για απελευθέρωση κι επιστροφή. Η Κύπρος παραμένει διαιρεμένη ανάμεσα στο νόμιμο κράτος και το ψευδοκράτος, που ανακηρύσσεται από τον Ντενκτάς το 1983. Η κατάσταση βολεύει την Τουρκία αλλά ακόμη πιο πολύ βολεύει τα κατεστημένα της μάσας και της απάτης, τόσο στη δική μας πλευρά όσο και στην άλλη. Τα κατεστημένα δεν θέλουν με καμία δύναμη να γίνει κάτι που θα θέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους. Έτσι η λύση αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Η δεκαετία του ’90… Η εποχή που εδραιώνεται η κομματοκρατία και η συναφής αναξιοκρατία. Μια επίπλαστη ευημερία των πολιτών λειτουργεί ως παραπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο γίνεται το “μοιράσιν” ανάμεσα στα κόμματα και στην προστατευόμενη μαφία. Η “δίκαιη” μοιρασιά στη δημόσια υπηρεσία, στους ημικρατικούς οργανισμούς, στους δήμους και βεβαίως η “δίκαιη” μοιρασιά στις μίζες που διπλασίαζαν το κόστος κάθε δαπάνης του δημοσίου, είτε για αγορές είτε για έργα. Όσον αφορά δε το Κυπριακό; Για ποιο λόγο να λυθεί και να μας χαλάσει τη δουλειά τώρα που στρώθηκε μια χαρά;

Η δεκαετία του 2000… Η εποχή των θρασύτατων κλοπών του λαού, που ήταν και τα τελευταία ισχυρά crash test πριν από το τελικό γιουρούσι. Το χρηματιστήριο κατέστρεψε χιλιάδες απλούς ανθρώπους και κάποιοι αετονύχηδες πέρασαν στα χέρια τους εκατοντάδες εκατομμύρια. Αυτό κι αν ήταν crash test. Τα πήραν κανονικά από τις τσέπες του κόσμου και δεν τιμωρήθηκε ΚΑΝΕΝΑΣ! Η φούσκα των ακινήτων το 2005 ήταν το επόμενο δυνατό test, που έπεισε πια οριστικά το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο του τόπου, το βαθύ κράτος δηλαδή που μένει πάντα στην εξουσία ακόμα κι όταν οι κυβερνήτες αλλάζουν πώς, ό,τι και να κάνουν σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει περίπτωση να αντιδράσει. Όσον αφορά το Κυπριακό; Μα τώρα που ήταν έτοιμοι να μας τα πάρουν όλα, θα άφηναν μια λύση του Κυπριακού να τους τα χαλάσει;

Η δεκαετία του 2010… Η τελική επίθεση! Γιούργια στις τσέπες του κόσμου, μέσω των τραπεζών. Η μεγάλη ληστεία του αιώνα από το βαθύ κράτος. Ο απλός κόσμος ρημάχτηκε.

Τετέλεσται; Όχι βέβαια! Δεν τετέλεσται τίποτα! Όσο υπάρχουμε κι αναπνέουμε, το βαθύ κράτος θα μας ρουφά το αίμα… Καμία διάθεση αλλαγής νοοτροπίας, καμία πρακτική ένδειξη μεταμέλειας, κανένα έλεος! No mercy που λένε και οι Άγγλοι. To βαθύ κράτος -της διαπλοκής μεταξύ κεφαλαίου και κομματοκρατίας- συνεχίζει να γελοιοποιεί τους θεσμούς και να ξηλώνει το κράτος, προωθώντας στα καίρια πόστα τους ημέτερους, που θα διασφαλίσουν ότι η “δίκαιη μοιρασιά” ανάμεσα στο κόμματα θα συνεχιστεί κανονικά σε ό,τι έμεινε ακόμη αφάγωτο. Μέχρι να φαγωθούν τα πάντα, μέχρι και το τελευταίο ψίχουλο.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *