Έχουν κολλήσει κανονικά στον Ακκιντζί οι Οικολόγοι. Κάθε μέρα και μια ανακοίνωση εναντίον του. “Γιατί να πει ετούτο, γιατί να κάνει το άλλο” κτλ κτλ. Δεν τον φτάνει δηλαδή που έχει πάνω στο σβέρκο του τον Ερντογάν, ο οποίος ελέγχει στρατιωτικά και οικονομικά πλήρως την Τ/κ κοινότητα, έχει καθημερινά τους Οικολόγους -και βεβαίως πολύ συχνά τους Νικόλα, Λιλλήκα, και άλλους- ακροβολισμένους με τις καραμπίνες στα χέρια, να τον πυροβολούν σε κάθε του κίνηση. Να προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως να είναι το ίδιο και το αυτό με τον Έρογλου, λες κι ελαύονται από μια υποβόσκουσα ρατσιστική αντίληψη του στυλ “όλοι οι Τούρκοι μια γενιά” (για να μην πω την αντίστοιχη παροιμία). 

Μα ένας κοινός νους είναι σε θέση να καταλάβει δυο απλά πράγματα:

1. Όταν επίκειται διαπραγμάτευση για οποιοδήποτε θέμα, οι δύο που διαπραγματεύονται ξεκινούν με το μάξιμουμ των απαιτήσεών τους. Δεν κάνουν υποχωρήσεις πριν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση. Η διαφορά ενός που θέλει να φτάσει σε συμφωνία από έναν που δεν θέλει, είναι η εξής: Εκείνος που δεν θέλει (π.χ. Έρογλου) μένει κολλημένος στις μάξιμουμ θέσεις και δεν υποχωρεί. Εκείνος που θέλει συμφωνία, κάνει υποχωρήσεις με στόχο να επιτευχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός. Αυτό το δεύτερο πρέπει να περιμένουμε να κάνει ο Ακκιντζί, ως ηγέτης των Τ/κ και όχι να απαιτούμε να ταυτίζεται με τις θέσεις των Οικολόγων, του Νικόλα και του Λιλλήκα. Αυτό όμως θα φανεί στο τραπέζι των συνομιλιών. Το να σπεύδουν κάποιοι να τον επικρίνουν καθημερινά βασισμένοι μάλιστα και σε παρερμηνείες των δηλώσεών του καθόλου δεν φανερώνει ειλικρίνεια. 

2. Ο Ακκιντζί αγωνίστηκε για δεκατίες ολόκληρες ενάντια στο ντενκτασικό και εθνικιστικό κατεστημένο της Τ/κ κοινότητας και κατ’ επέκταση εναντίον του τουρκικού βαθέως κράτους. Δεν χρειάζεται λοιπόν συστατική επιστολή από τους Οικολόγους για να του αναγνωριστεί αυτός ο αγώνας. Ξέρουμε το παρελθόν του. Ξέρουμε επίσης ότι πρέπει να δώσει ξανά τη μάχη εναντίον των Τ/κ εθνικιστών κι ότι θα πρέπει ενδεχομένως να τα βάλει ξανά και με την Τουρκία, για να μπορέσει να εμφανιστεί πιο μετριοπαθής στις διαπραγματεύσεις.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, οι Οικολόγοι και όσοι άλλοι εκδίδουν αβέρτα ανακοινώσεις εναντίον του Ακκιντζί, ποιου τα συμφέροντα εξυπηρετούν; Της Κύπρου, που χρειάζεται επειγόντως μια δίκαιη και λειτουργική λύση για να ξεκολήσει από τον βάλτο και να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο, ή του ντενκτασικού κατεστημένου και της Άγκυρας που θέλουν τη διχοτόμηση;